Tak mnie wzięło na wspominki.....

Odkąd sięgam pamięcią, zawsze kręciły mnie śrubki, deseczki, gwoździe.

Jako najmłodsza z trójki dzieciaczków, żeńskiej trójki,

bardzo szybko zostałam nazwana przez tatę Bolkiem.

Myślę, że bardzo chciał syna, a nie miał....a że ja z zachowaniem jak chłopak....

tak zostało.

Bolek, Boluchna, Boluś… nawet wśród znajomych rodziców tak na mnie wołali
i wcale mi to nie przeszkadzało.

Bawiłam się na podwórku głównie z chłopakami, skakałam z okien bloku,
gdy przy naszej kamienicy budowali nowe osiedle.

Zabawy w chowanego w poniemieckich tunelach należały do codzienności.

I bunkier mieliśmy….
Taka chłopczyca, wiecznie w spodniach, wiecznie podrapana,

z rozwaloną głową czy pokaleczonymi kolanami.

Cała ja. 

Za to w środku - romantyczka pełną gębą. 

I gospocha, po swojemu.

Stare dobre czasy.

Pamiętam czasy, gdy włóczka była ogólnie niedostępna,

ale gdy oddało się makulaturę do skupu, to otrzymywało się talony, a za nie - włóczkę.
Tak więc kupowaliśmy Świat Młodych, czytałyśmy, rozwiązywałyśmy krzyżówki

i odkładałyśmy na kupkę, a kilka kilo później dziergałam na drutach wymarzony sweter

:-)

Swój pierwszy, najpierwsiejszy powstał w szóstej klasie, a później już szło jak z płatka.

Kolory włóczka dawały wiele do życzenia, ale miałam coś jedynego w swoim rodzaju
i tylko ja :-)

Pamiętam, jak przeprowadziliśmy się z rodzicami do nowego domu...

Marzył mi się dywan...szary w kolorowe figury geometryczne...marzył, bo był nieosiągalny, 

ale sweter właśnie w takie wzory i owszem :-)

Tak narodziła się moja miłość do drutów.

Miałam sweter zielony, granatowy, brązowo-biały, z warkoczami, robione ryżem, mnóstwo szalików, getrów z pomponami, 

eh to były czasy…..

W moim albumie wyszperałam jedną fotkę z moim pierwszym dziełem.

Trójkolorowy, wydziergany ryżem, oczywiście dużo za duży, ale mój własny !!!

Fotografia również pozostawia wiele do życzenia,

Ale ze wykonana samodzielnie od pstryknięcia aparatem do wysuszenia…..

Ale o tym następnym razem